Reconiunctio cum Mari

Qui ex nobis multum temporis in conclavibus sine fenestris de futuro oceani disputantibus degimus, saepe nos paenitet quod non plus temporis in oceano, in oceano, vel iuxta oceanum habemus. Hac vere Monoeci, paulum attonitus sum cum inveni conclave nostrum sine fenestris re vera sub Mari Mediterraneo esse.

In his conventibus, de abundantia restituenda, de curando ut oceanus oxygenium generare et emissiones superfluas carbonis condere pergat disserimus—omnia officia ab actionibus humanis afficiata. Aeque magni momenti est quod oceanus etiam infinitas occasiones recreationis et gaudii praebet—ut testari possunt milliones qui ad litus maritimum feriarum causa conficiunt.

Saepe nimium occasionibus mihi praebitis utor, cum ad litus degam. Aestate proxima, excursionem unius diei mirabilem habui, ubi insulas praeclaras visitare et etiam ad cacumen historici phari Seguin ascendere mihi contigit. Huius aestatis inter res gestas excursionem unius diei ad Monhegan incluserunt. Visitatoribus caelo sereno, Monhegan est ad ambulationes pedestres, aedificia historica in Colle Phari visitanda, pinacothecas inspiciendas, et cibos marinos recentes edendos vel cerevisiam localem gustandam. Locus est aqua carens, sed venustate et historia abundans. Duodecim milia passuum a litore Cenomannicae, ab hominibus per plus quam quadringentos annos inhabitatus est. Numerus incolarum per totum annum minus quam centum est, sed aestate milia iter navibus faciunt.

Fraterculi trans proram volabant dum ad insulam Monhegan per diem navigabamus. Clamor phalacrocoracorum, larorum, aliarumque avium marinarum nos salutabat dum in portum appulimus. Idem fecerunt vectores ex deversoriis insulae, parati sarcinas ab hospitibus pernoctantibus accipere dum e navi descendimus et ad insulam die serena et aprica descendimus.

Munus meum non facerem nisi commemorarem piscationem astacorum Monheganensem esse opes communes, collective administratas et collective collectas, recentiore cura a Ministerio Rerum Marinarum Cenomannicae. Per fere saeculum, familiae astacorum venatorum Monheganenses muscipulas suas in aquam Die Muscipularum (nunc mense Octobri) posuerunt et eas post sex menses circiter ad litus extraxerunt. Inter primos fuerunt qui astacos minores magnitudine in mare reddiderunt ut plures crescerent. Et per hiemem astacos capiunt, cum pretia altiora tolerantiam tempestatum operae pretium facere possunt. 

Transitus ad portum Boothbay suis propriis deliciis praebuit: nauclero perito, squali observatione, pluribus fraterculis, et paucis delphinis. Spatium nostrum cum aliis communicavimus. Mulieres familiae piscatorum in continente, quae ex excursione sua revertebantur, convenimus, de thynnis caeruleis capiendis audientes et familiis suis salutantes dum nos introducebant. Duo pueri in prora stabant cum multo maiori fiducia et gaudio quam in primo eorum mane navigatione, cum manus eorum anxiae cancellos prehendebant dum ad fluctus volubiles assuescebant. Dum efficaces nautae navem ad pontem alligabant et nos in ordine stabamus ut nauclero vicissim gratias ageremus dum egredimur, unus ex pueris ad eam respexit et dixit, "Navigare in oceano optimum erat. Gratias."

Interdum, minae oceani et vitae intra eam ingentes videntur, cum usque ad cervicem in incertis rebus, incertis rebus, et incertis rebus solliciti sumus. Fortasse illa tempora sunt cum meminisse debemus sensum gratitudinis qui ex magno die in mari oritur et vim communitatis ad restituendum. Mihi placet cogitare me cotidie gratum esse communitati Fundationis Oceani — et verum etiam est me fortasse non satis vobis gratias agere pro auxilio quod offertis.

Itaque gratias tibi ago. Et utinam tempus tuum iuxta aquam, super aquam, vel in aqua, prout tibi placet, habeas.